Για πολλούς από τους βάρβαρους λαούς που εισέβαλαν στα Βαλκάνια, ο ελληνικός χώρος ήταν το τέλος μιας μακράς πορείας. Η Ελλάδα, επομένως, εποικίστηκε διαδοχικά, ως αποτέλεσμα μιας σειράς από μετακινήσεις που κατέληγαν στις ακτές του Αιγαίου. Ωστόσο, η θάλασσα δεν έμεινε αδιαπέραστο εμπόδιο. Καθώς οι λαοί, οι οποίοι είχαν φτάσει από τα βάθη της Ευρασίας, άρχισαν να κατακτούν τη ναυσιπλοΐα, ο ελληνικός χώρος έπαψε να είναι αδιέξοδος\' έγινε εφαλτήριο εμπορικής επέκτασης, σημείο εκκίνησης για τον αποικισμό άλλων ακτών, τόπος συνάντησης με άλλους λαούς και πολιτισμούς.

Όσο οι θάλασσες ήταν ασφαλείς, ο ελληνικός χώρος λειτουργούσε ως σημαντικό σταυροδρόμι της Μεσογείου. Αντιθέτως, οι ταραγμένες εποχές της αναρχίας (όπως οι περίοδοι των συγκρούσεων στο Αιγαίο Πέλαγος μεταξύ των Βυζαντινών και των Αράβων, από τον 8ο ως τον 10ο αιώνα, ή μεταξύ των Οθωμανών και των Βενετών, από τον 16ο ως τον 18ο αιώνα) ενίσχυσαν την πειρατεία, ώθησαν τους πληθυσμούς σε αναδίπλωση προς το εσωτερικό, περιόρισαν τις ανταλλαγές και συνέτειναν στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική περιθωριοποίηση της χώρας. [...]

(από το κείμενο του βιβλίου)